Blog Ellen Postma: Scheef
“Scheef” stond er met grote dikke letters, diagonaal over de bladzijde, boven het artikel. “Scheef”, een pagina’s groot interview met mij in de Leeuwarder Courant en het Dagblad van het
Noorden. In de kerstbijlage notabene. Een grote foto erbij maakte het compleet. Op de volgende pagina stond Kees Hein Woldendorp en hij vertelde over het expertisecentrum voor muziek en dans in Beetsterzwaag. Een tweeluik waarin revalidatie bij musici onder de aandacht werd gebracht en in mijn geval ook meteen de dystonie
“Draaihals” stond er ook vermeld! Oh jemig, zo kan je het natuurlijk ook noemen. Nog nooit gedaan. Ik vertel keurig, wanneer mensen ernaar vragen, dat ik aan torticollus spasmodica lijd. Draaihals dekt eigenlijk verrekte goed de lading, mijn hoofd staat gedraaid. Scheef. Misschien moet ik deze aanduiding ook gaan gebruiken, alhoewel ik meteen aan een giraffe of een uil denk. Ach,
een beetje zelfspot kan geen kwaad.
December 2019 was een maand met maar één optreden. Ik ben fluitiste en was in het verleden vaak erg druk met allerlei concerten. Vooral het kerstconcert was een heerlijk optreden, waar ik erg gelukkig van werd. Zang, fluit en piano met geweldige mensen en een open en vrolijk publiek.
Muziek heelt
Steeds vaker pak ik mijn instrument weer op en speel een kwartier tot een half uurtje, vaak meerdere keren per dag. Volop genieten van het blazen, het warm worden van de fluit in mijn vingers en de klank waar ik zo van hou. De muziek dringt zich naar binnen en heelt. Er komen weer dromen van optredens en shinen. Vooral van de verbinding met mijn medespelers kan ik erg genieten, want muziek maken is communicatie zonder woorden. Je doet het met je hart. Ook lijkt tijdens het spelen de dystonie niet te bestaan. Er is weer hoop dat ik vaker op het podium mag en kan staan.
“Ik ga verder op weg” waren de laatste woorden van de column van het winternummer van de Tonus. Ik wil de weg weer op, letterlijk en figuurlijk. De muzikale landweggetjes langs mooie plekjes en verrassingen maar ook de snelweg op met mijn auto. Autorijden mocht/kon niet, maar nu ga ik de stap wagen om mijn rijbewijs weer terug te krijgen. Ik hoop dat het CBR wat opschiet met verwerken want nu ik weer wil, kan ik bijna niet wachten.
Weg wanneer ik zin heb
Weer weg wanneer ik daar zin in heb en waar ik maar naar toe wil. Vrijheid! Vooralsnog neem ik de bus en trein. Ik was vergeten hoe het was om met het openbaar vervoer te reizen, maar ik zit er weer helemaal in. Heb de app 9292ov op mijn mobiel gezet en een OV-chipkaart aangeschaft en stap weer in. Ik beleef elke keer een “avontuur”, want je weet nooit wie er met je mee reist. Het meest positief word ik van de groetende en bedankende jongeren. Door de bus roepend naar de chauffeur wanneer ze uitstappen. “Fijne dag”, “goede dienst verder” of gewoon “bedankt”. Leuk, ik doe het nu ook! Ik vergeet nog wel te zeggen dat in de regen en de harde wind staan wachten een minder aangename bijkomstigheid is. Dan laat mijn nek van zich horen.
Soms lijkt de weg doodlopend
“Verder op weg gaan” lukt niet altijd. Soms lijkt de weg doodlopend. Op de dagen dat ik opsta en een “unheimisch” gevoel heb. Zo’n dag waarop mijn hoofd wel 15 kilo zwaar lijkt te zijn. Als de bank, een warm dekentje, een pak tissues, een boekje en een pot warme gemberthee mijn leven is. Wanneer alles wat ik graag zou willen onder mijn handen afbreekt, omdat het té groot of té
zwaar is of iets gewoon niet meer kan. De dagen waarop de wereld alleen maar mist lijkt en ik niet weet waar ik uitkom. De momenten waarop ik dystonie nog steeds niet, misschien wel nooit, begrijp en kan aanvaarden. Dat ik boos en verdrietig ben, omdat ik degene ben die dit overkomt. De innerlijke criticus die streng is voor mezelf en het afkeurt dat ik dingen niet meer doe. Dat zijn
de dagen waarop ik zo’n verlangen voel om weer voluit te kunnen gaan. Deze dagen sla ik het liefste over, maar ik weet dat deze dagen ook mogen! Het is gewoon af n toe gemeen én niet eerlijk én stom. Zo dat is eruit. Op weg en scheef, pfffff waar ga ik naar toe