Column Aniel Sheobar

Beste lotgenoten,

De donkere dagen zijn weer hier, de kou is in de lucht en de feestdagen komen in sneltreinvaart op mij af. Ik zet mij schrap voor het onvermijdelijke: uitnodigingen om kerst en oud op nieuw te vieren met familie en vrienden. In de afgelopen twintig jaar heb ik geleerd om te doseren. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar als ik overal op in ga, dan lig ik op apegapen en ben ik tot wel drie dagen in de lappenmand. Ik stel dan iedereen weliswaar tevreden maar vergeet ik mezelf. Om deze redenen zag ik altijd heel erg op tegen december, maar dat is niet langer het geval.

Ik heb iets in een boek van Joaquin Farias gelezen waarin ik mezelf heel erg in herken. Joaquin Farias is een man die zelf dystonie had. Met zijn ruime academische achtergrond heeft hij vanuit een uniek perspectief deze aandoening onderzocht. Daaruit heeft hij een methode ontwikkeld waarmee hij zijn dystonie volledig in remissie liet gaan zonder medicatie of botox. Dat vond ik knap, en was de aanzet om zijn boeken te gaan lezen.

Wat hij vond, gebruik makend van functionele MRI (fMRI), is dat mensen die dystonie ontwikkelen zeer actieve hersengebieden hebben die te maken hebben met hooggevoeligheid, empathie, een drang naar perfectie en anderen tevredenstellen. Jarenlang had ik mezelf op de tweede of derde plaats gesteld om te kunnen voldoen aan alle verwachtingen van anderen. Deze realisatie was belangrijk voor mij, het gaf me inzicht in mijn valkuilen. Tegenwoordig stop ik even voordat ik “ja, prima!” zeg. Ik overdenk eerst wat het voor mij betekent. Ik moet eerlijk bekennen dat dit
niet altijd even gemakkelijk was. Ik gruwelde ervan om mensen teleur te moeten stellen, en zag het vaak als mijn plicht om anderen tevreden te stellen tot in de perfectie. Toch ben ik over de jaren heen veranderd. Het ging met de nodige hobbels maar nu weet ik precies hoe ik mijn energie moet verdelen en wanneer ik “nee” moet verkopen.

Dit jaar is voor vele mensen een jaar van beroering en onrust. We hebben de oorlog in Oekraïne, een energiecrisis, een asielcrisis, een stikstofcrises, een woningcrises, een klimaatcrisis en een koopkrachtcrises. En ik weet nu niet eens of ik ze allemaal heb! Daarbij horen we steeds over de enorme tekorten aan personeel in de ouderenzorg, onderwijs, jeugdzorg, mentale gezondheid,
huisartsen enzovoorts. Dan denk ik: komt dit allemaal ooit nog goed? In wat voor wereld gaan mijn kinderen en kleinkinderen moeten leven?

Het is nogal wat om te behappen voor gezonde mensen laat staan voor ons die lijden aan dystonie. Om het hoofd te bieden aan alle emoties die deze zaken bij mij teweegbrengen ga ik soms, als het mij allemaal even teveel wordt, bewust “off grid”. Ik kijk dan een periode geen nieuws meer en check mijn sociale media ook niet. Alle beelden die hard binnenkomen, zoals de oorlogsbeelden uit Oekraïne of kinderen die bij Ter Apel buiten moeten slapen vermijd ik dan uit zelfbescherming.

De feestdagen hoeven natuurlijk niet allemaal kommer en kwel te zijn. Juist in deze roerige tijden kan verbinding met je naasten je ook veel kracht geven. En dat is waar ik dit jaar voor ga: een overdaad aan liefde en geborgenheid voelen en daarin nieuwe kracht en energie vinden om me staande te houden in deze wereld. En dit zonder over mijn grenzen heen te gaan. Ik hoop dat
jullie allen je grenzen goed zullen bewaken. Vanuit mijn ervaring als lid van het telefonisch lotgenoten contact weet ik dat velen van jullie zich zullen herkennen in het bovenstaande. Ik wens jullie van harte hele fijne feestdagen toe en een mooi en vooral gezond (er) nieuwjaar!
Lieve groet, Aniel Sheombar.